Techniki tkanek miękkich
Do najczęściej stosowanych technik leczniczych należą:
Techniki Energizacji Mieśni
Jest to zbiór metod wykorzystujących wysiłek fizyczny pacjenta w celu likwidowania zaburzeń w obrębie tkanek miękkich. Można je stosować w przypadku hipertoni mięśniowej, przykurczów pochodzenia mięśniowego oraz łącznotkankowego, spastyki, osłabienia mięśni, miejscowych obrzęków, zastójów żylnych, ograniczeń ruchomości stawów wynikających z dysfunkcji tkanek miękkich. Wykorzystujemy je zarówno u pacjentów z ostrymi stanami bólowymi jak również u osób chorych przewlekle np. w chorobach reumatycznych czy osteoporozie.
Mięśniowo-Powięziowe Rozluźnianie
Restrykcje w obrębie powięzi mogą powodować powstawanie nieprawidłowych napięć, które pociągają struktury kostne w nieprawidłowych kierunkach doprowadzając do kompresji w stawach, powodując ból i dysfunkcję. Również struktury nerwowe i naczynia krwionośne mogą być uciskane zaburzając ich funkcję. Skrócenie struktur mięśniowo-powięziowych powoduje ograniczenie długości, redukując siłę, możliwości kurczenia i wytrzymałość mięśni. Przedstawiona metoda polega na likwidowaniu restrykcji wykorzystując tzw. fenomen rozluźniania. Jest to metoda, w której pacjent jest całkowicie pasywny i nie wykonuje żadnych czynności.
Techniki Aktywnego Rozluźniania
Technika polega na utrzymaniu stałego nacisku lub zablokowaniu tkanek podczas gdy jednocześnie wykonywane jest rozciąganie tkanki. Istnieją trzy typy technik aktywnego rozluźniania - pasywna, aktywna i w pozycji obciążenia stawu.
W technice pasywnej terapeuta utrzymuje nacisk na tkankę i sam porusza częścią ciała, którą ma rozluźnić. Forma ta jest bardzo relaksująca i powoduje duże rozluźnienie.
W formie aktywnej terapeuta aplikuje nacisk a pacjent wykonuje ruch ciała w kierunku rozciągania. Jest ona bardziej intensywna ale czasami lepiej tolerowana przez pacjenta szczególnie z dużym bólem (samokontrola ruchu). Można ją połączyć z oporowaniem ruchu lub technikami energizacji mięśni. Technika w pozycji obciążenia stawu jest bardzo efektywna w przywracaniu pełnej funkcji tkanek np. u sportowców. Wykonuje się ją na końcu procesu leczenia.
Pozycyjne Rozluźnianie
Jest to metoda opracowana w latach 60-tych przez osteopatę Jonesa, który zaobserwował, że ułożenie stawu w pozycji maksymalnego rozluźnienia i utrzymanie tej pozycji przez 20-120 sekund powoduje radykalną poprawę zakresu ruchu stawu oraz zmniejszenie dolegliwości bólowych. Jones uważa, że ułożenie stawu w kierunku, gdzie zmniejsza się napięcie mięśniowe powoduje odruchowe rozluźnienie mięśni hipertoncznychi. Terapeuta wyszukuje najbardziej wrażliwy punktu i monitorując palcem układa ciało pacjenta w pozycji, aby punkt ten zniknął lub się zmniejszył do 2 w skali 0-10. Następnie utrzymuje tą pozycję 90 sekund.